Wprowadzenie:
Cefalometria jest radiologiczną metodą diagnostyczną stosowaną w medycynie od 1934 roku. Początkowo wykorzystywana była jedynie do analizy wzorców wzrostu twarzowej części czaszki. Obecnie jej zastosowanie poszerzyło się o diagnostykę wad zgryzu oraz planowanie leczenia ortodontycznego, chirurgicznego i protetycznego. Coraz szerzej stosowana jest do radiologicznej oceny wieku kostnego pacjentów. Protetyka stomatologiczna wykorzystuje analizę zdjęć cefalometrycznych do wyznaczania pionowego wymiaru zwarcia, określania przebiegu płaszczyzny protetycznej, oceny profilu tkanek miękkich, określania kąta nachylenia drogi stawowej i prowadzenia siecznego.

Cel pracy:
Celem pracy było przedstawienie klinicznego zastosowania cefalometrii w protetyce stomatologicznej na podstawie przeglądu piśmiennictwa.

Materiał i metody:
Dokonano przeglądu piśmiennictwa wykorzystując bazę PubMed, używając słów kluczowych wg Medical Subject Headings: cephalometry, prosthodontics, dental prostheses, dental occlusion, vertical dimension of occlusion, occlusal plane. Do przeglądu zakwalifikowano 19 prac spełniających powyższe kryteria oraz piśmiennictwo specjalistyczne nie objęte powyższą formułą wyszukiwania.

Wyniki:
Analizowana literatura ukazała mnogość sposobów wykorzystania cefalometrii w protetyce stomatologicznej. Przedstawienie zastosowań tej metody diagnostyki miało na celu określenie jej przydatności w leczeniu pacjentów protetycznych.

Wnioski:
Autorzy badań nad stosowaniem cefalometrii w protetyce stomatologicznej nie korzystają z jednego wzorca analizy cefalometrycznej. Poddani badaniom pacjenci stanowią często mało liczne i endemiczne grupy badawcze. Wynikają stąd trudności w analizie porównawczej wyników badań z poszczególnych ośrodków. Poniższe opracowanie ma charakter przeglądowy i ma za zadanie przedstawić zakres i kierunek prowadzonych dotąd na tym polu badań.