Współczesna protetyka stomatologiczna oferuje wiele możliwości rehabilitacji częściowych braków w uzębieniu (m.in. za pomocą metod implantoprotetycznych, protez stałych, protez ruchomych szkieletowych lub częściowych osiadających). Zaczepy precyzyjne stanowią alternatywę do klasycznych umocowań ruchomych protez takich jak klamry lane lub doginane, pozwalając na poprawę, retencji i stabilizacji uzupełnień protetycznych oraz estetyki. Leczenie pacjentów z zastosowaniem uzupełnień protetycznych z zaczepami precyzyjnymi jest sprawdzoną metodą rehabilitacji w przypadkach częściowych braków w uzębieniu oraz pacjentów bezzębnych przy wykorzystaniu wszczepów śródkostnych. Uzupełnienia te mogą stanowić dobre rozwiązanie u osób po operacjach onkologicznych w obrębie głowy i szyi, gdzie osiągnięcie retencji i stabilizacji przy zastosowaniu protez ruchomych może być niemożliwe. W pracy autorzy, na podstawie przeglądu piśmiennictwa (wykorzystując bazy danych Scopus oraz PubMed, używając kluczowych słów: precision attachments, ball attachments, telescopic crown, magnet, magnetic attachments, lock, bar, bolt), przedstawiają najczęściej stosowane elementy precyzyjne: zaczepy kulowe, korony teleskopowe, zaczepy magnetyczne oraz zespolenia kładkowe. Zaprezentowano ich ogólną charakterystykę, wskazania kliniczne oraz wady i zalety.