Ze względu na obowiązujący w stomatologii pogląd maksymalnej oszczędności preparacji twardych tkanek zęba, wzrastającym zainteresowaniem cieszą się licówki czy wkłady koronowe – odbudowy pośrednie wykonywane poza jamą ustną pacjenta i osadzane na zębie za pomocą odpowiednich materiałów i procedur cementowania, które w znacznym stopniu warunkują długoczasowy sukces użytkowania tych uzupełnień. Materiały złożone stosowane do wypełnień ubytków nie mają zastosowania w procedurze cementowania licówek i wkładów koronowych, ale jak wynika z piśmiennictwa poprzez podgrzanie zyskują nowe właściwości, dzięki czemu z powodzeniem wykorzystywane są w osadzaniu stałych uzupełnień protetycznych. Podgrzanie materiału kompozytowego zwiększa jego płynność, mikrotwardość i moduł elastyczności oraz zmniejsza lepkość materiału, co ułatwia aplikację. Po zwiększeniu temperatury żywicy kompozytowej szybkość konwersji monomeru (stosunek procentowy liczby wiązań spolimeryzowanych do niespolimeryzowanych) znacznie wzrasta. Podgrzany kompozyt może być wykorzystywany podczas cementowania licówek oraz uzupełnień, takich jak inlay, onlay, overlay zarówno kompozytowych, jak i ceramicznych. Podsumowując zwiększenie temperatury materiału złożonego powoduje zwiększenie stopnia konwersji, mikrotwardości, wytrzymałości na rozciąganie, modułu elastyczności i zmniejszenie lepkości. Dodatkowo podgrzanie materiału kompozytowego nie wpływa negatywnie na stabilność i przezierność koloru. Niewiele natomiast jest doniesień porównujących jakość rozgrzanego materiału złożonego i szeroko obecnie stosowanych do osadzania uzupełnień protetycznych dualnych cementów kompozytowych.