Wprowadzenie:
W celu ograniczenia transmisji patogenów pomiędzy gabinetem stomatologicznym, pracownią techniki dentystycznej a pacjentem, konieczna jest odpowiednia dezynfekcja prac protetycznych. W trakcie pandemii COVID-19 zalecane było, aby naświetlać je promieniami UVC lub moczyć w 1% roztworze nadtlenku wodoru.

Cel pracy:
Celem pracy była ocena wpływu obu czynników dezynfekujących na wytrzymałość mechaniczną tworzyw akrylowych.

Materiał i metody:
W badaniu wykorzystano trzy tworzywa: Villacryl H Plus (M 1), Villacryl SP (M2) i Villacryl S (M3), z których wykonano po 10 próbek i podzielono na dwie grupy. W pierwszej płytki były moczone w 1% roztworze nadtlenku wodoru przez 30 minut, a następnie naświetlane promieniami UVC przez 30 minut. Próbki z grupy 2 (kontrolnej) poddano próbom obciążeniowym bez oddziaływania dezynfekującego. Wytrzymałość na zginanie badano z zastosowaniem maszyny INSTRON 3345 metodą trójpunktową. Uzyskane siły łamiące [N], pomnożone przez powierzchnię każdego przełomu dały wynik naprężenia zginającego [MPa], które poddano analizie statystycznej.

Wyniki:
Największą zmianę właściwości mechanicznych odnotowano dla tworzywa Villacryl S (M3). Średnia wartość naprężenia zmniejszyła się z 71MPa do 54MPa i była istotna statystycznie (p=0.05). Podobnie, tworzywo Villacryl H Plus (M1) zmieniło swoje właściwości w stopniu istotnym statystycznie. Średnia wartość naprężenia zmniejszyła się z 56MPa do 42MPa (p=0,05). Najmniejszą różnicę naprężeń odnotowano dla materiału Villacryl SP (M2) (z 80MPa do 72MPa) i była ona nieistotna statystycznie.

Wnioski:
Zastosowanie dwóch metod dezynfekcji: fizycznej – promieniami UVC i chemicznej - roztwór nadtlenku wodoru, wpływa na właściwości wytrzymałościowe akryli stomatologicznych.