Objawy podmiotowe i przedmiotowe zaburzeń skroniowo- żuchwowych (ZSŻ) są powszechne i w związku z tym, są istotnym problemem zdrowotnym ogólnej populacji. Badania wskazują, że częstość występowania ZSŻ wynosi ok. 31% u dorosłych/osób starszych i 11% u dzieci/młodzieży. Etiologia zaburzeń jest wieloczynnikowa. Okeson wyróżnia pięć głównych czynników etiologicznych: warunki okluzyjne, uraz, stres emocjonalny, bodziec bólu głębokiego oraz aktywność parafunkcjonalna. Częsty problem z ustaleniem dokładnej przyczyny zaburzeń wynika z faktu, że samo wystąpienie czynnika etiologicznego nie jest jednoznaczne z pojawieniem się objawów. Każda osoba posiada indywidualne zdolności adaptacyjne, uzależnione m. in. od czynników genetycznych, biologicznych lub hormonalnych. Metody leczenia ZSŻ dzieli się na terapię definitywną, nacelowaną na eliminacje lub modyfikację czynników etiologicznych i wspomagającą, ukierunkowaną na redukcję objawów. Najwyższą skuteczność wykazuje podejście interdyscyplinarne, w którym model leczenia jest indywidualnie dopasowany i uzależniony od prawdopodobnej etiologii, rodzaju i nasilenia objawów. Podstawowe rodzaje terapii wspomagającej to farmakoterapia i fizjoterapia. Alternatywną metodą do klasycznej terapii fizjoterapeutycznej jest podejście osteopatyczne. Istnieje wiele dowodów naukowych na skuteczność terapii osteopatycznej w ZSŻ. Terapia ta jest oparta na pracy z pacjentem w modelu holistycznym, na odnajdywaniu dysfunkcjami i połączeń w ciele mającymi wpływ na zaburzenie. Celem artykułu jest przedstawienie roli i skuteczności terapii osteopatycznej w leczeniu schorzeń skroniowo-żuchwowych. Dokonano przeglądu baz Pubmed oraz Dentistry & Oral Sciences Source. Przegląd piśmiennictwa posłużył do opracowania niniejszej pracy.