Leczenie nowotworów rejonu głowy i szyi obejmuje zastosowanie metod zarówno chirurgicznych, jak i radioterapii i/lub chemioterapii. U pacjentów młodocianych typowy dla dorosłych pacjentów algorytm postępowania może być odmienny. Często jako główną metodę leczenia stosuje się masywne naświetlania chorego rejonu głowy i szyi. Taki model postępowania leczniczego przyczynia się do powstawania szeregu deficytów anatomicznych i czynnościowych w obrębie podłoża protetycznego i całego układu stomatognatycznego będącego w fazie intensywnego rozwoju młodego organizmu. Skutkuje to utrudnieniami w rehabilitacji protetycznej tej grupy pacjentów. Rozwój metod leczenia z wykorzystaniem wszczepów śródkostnych daje szansę leczenia protetycznego często w ekstremalnie trudnych warunkach podłoża protetycznego, co zostało wykorzystane w grupie pacjentów pooperacyjnych. W pracy przedstawiono przypadek kliniczny pacjentki, ze zdiagnozowanym w wieku 2 lat mięśniakomięsakiem prążkowanokomórkowym (Rhabdomyosarcoma) w rejonie środkowego piętra twarzy. Leczenie onkologiczne spowodowało zahamowanie rozwoju dolnego piętra twarzy, włącznie z wystąpieniem oligodoncji. Pacjentka w wieku 14 lat została poddana rehabilitacji implantoprotetycznej w obrębie żuchwy. W odcinku bródkowym wprowadzono dwa wszczepy śródkostne, będące umocowaniem dla protezy całkowitej dolnej typu OVD. W dalszym etapie leczenia podjęto decyzję o usunięciu zębów w szczęce z niewykształconymi w pełni korzeniami. Po okresie przebudowy tkanki kostnej szczęki przeprowadzono leczenie implantoprotetyczne – wprowadzono 4 wszczepy śródkostne w kość wyrostka zębodołowego szczęki z wykorzystaniem systemu Nobel Guide i z zastosowaniem stereolitycznego szablonu chirurgicznego. Uzupełnienia protetyczne w postaci dolnej protezy całkowitej typu OVD i górnej protezy szkieletowej typu OVD zastały bardzo szybko zaadaptowane przez pacjentkę, która podkreślała zdecydowany wzrost komfortu użytkowania protez i pozytywny wpływ na jakość jej codziennego życia.