W przypadku pojedynczych braków uzębienia wykonanie uzupełnień protetycznych wspartych na implantach jest rozwiązaniem przewidywalnym, korzystnym funkcjonalnie i estetycznie, a ponadto obecnie często stosowanym. Usytuowanie długiej osi implantu może wynikać z uwarunkowań chirurgicznych, ale nie pozostaje bez wpływu na sposób wykonania uzupełnienia protetycznego i jego estetykę. W świetle obserwacji klinicznych za najkorzystniejsze rozwiązanie uważa się uzupełnienia przykręcane. Jednakże ich wykonanie do niedawna ograniczone było położeniem otworu wlotowego dla śruby, który usytuowany był w przedłużeniu osi implantu. W sytuacji umiejscowienia otworu na powierzchni przedsionkowej lub brzegu siecznym konieczne było wykonanie uzupełnienia cementowanego. W pracy opisano współczesną metodykę wykonania uzupełnień przykręcanych z zastosowaniem śrub i kluczy, które umożliwiają przekierowanie otworu w korzystniejsze miejsce (powierzchnię podniebienną uzupełnienia, środek powierzchni żującej). Ponadto przedstawiono, w jaki sposób, dzięki zastosowaniu własnej modyfikacji, udało się ten problem rozwiązać u pacjenta leczonego 25 lat wcześniej.