Złamania koron zębów stałych występują głównie wśród dzieci w wieku 8-10 lat i dotyczą częściej chłopców. Szczególnie narażone na uszkodzenia są wychylone siekacze w szczęce u dzieci ze zwiększonym nagryzem poziomym z wadą klasy drugiej wg Angle’a i z obniżonym napięciem mięśniowym (np. niekompetencja warg). Są to stany, które wymagają jak najszybszego zaopatrzenia ze względu na ryzyko powikłań, komplikacji, a nawet niepowodzenia w przebiegu późniejszego leczenia. Leczenie często jest wielospecjalistyczne i wymaga współpracy pedodonty, ortodonty, protetyka i chirurga stomatologicznego. Priorytetem leczenia jest odtworzenie funkcji i estetyki oraz kształtowanie prawidłowego wzrostu pacjentów w wieku młodocianym. Pacjent po urazie musi pozostać pod obserwacją przez wiele lat ze względu na ciągły rozwój układu stomatognatycznego, konieczność monitorowania ewentualnych zaburzeń w przebiegu wzrostu kości i oceny stanu zębów (ankyloza, martwica miazgi itd.). W niniejszej pracy przedstawiono opis trzech pacjentów w wieku rozwojowym, u których doszło do złamań koron zębów stałych. Omówiono znaczenie badania podmiotowego, przedmiotowego oraz badań radiologicznych, a także postępowań diagnostyczno-terapeutycznych w różnych typach urazów koron zębów stałych. Urazy zębów i ich konsekwencje mogą wpłynąć negatywnie na estetykę, funkcję i rozwój układu stomatognatycznego, a także na rozwój psychiczny i emocjonalny dziecka. Właściwe leczenie załamań koron daje szansę na korzystne, długoterminowe rokowanie zębów.