W artykule przedstawiono zasady postępowania klinicznego podczas wykonywania uzupełnień protetycznych u chorych po leczeniu chirurgicznym, u których nie ma możliwości czasowo lub docelowo zastosować innych metod odbudowy brakujących tkanek, na podstawie piśmiennictwa i doświadczeń własnych. Lokalizacja nowotworu, stadium jego zaawansowania oraz kierunki naciekania wpływają na zakres resekcji i wynikające z ubytku tkanek zaburzenia czynnościowe i estetyczne. Głównym celem wdrażanego leczenia rekonstrukcyjnego jest umożliwienie chorym po zabiegach operacyjnych, powrotu do normalnego codziennego życia i funkcjonowania w społeczeństwie. Przywrócenie naturalnego wyglądu twarzy, a także podstawowych czynności fizjologicznych takich jak; żucie, połykanie i mowa, sprzyja poprawie kondycji psychicznej pacjentów i ma pozytywny wpływ na ogólne wyniki leczenia. Postępowanie kliniczne podczas rehabilitacji protetycznej tej grupy pacjentów, wymaga niejednokrotnie zastosowania indywidualnych, zwykle niekonwencjonalnych rozwiązań, często przysparzając trudności nawet doświadczonemu lekarzowi. W artykule zwrócono szczególną uwagę na różnice w postępowaniu klinicznym podczas leczenia protetycznego chorych z ubytkami tkanek w obrębie jamy ustnej i twarzy a postępowaniem standardowym. Omówiono problemy powikłań będących skutkiem nie tylko leczenia chirurgicznego ale także wspomagającego w postaci radio– i/lub chemioterapii. Zawężone pole protetyczne ze zwiększoną prężnością tkanek, ściągające blizny pooperacyjne, często niesymetryczna praca mięśni, stwarzają w wielu przypadkach dodatkowe trudności w rehabilitacji protetycznej pacjentów pooperacyjnych. Należy również pamiętać, iż pacjenci onkologiczni wymagają stałej opieki wielospecjalistycznej. Bardzo ważna jest współpraca lekarza protetyka z onkologiem, fizjoterapeutą, psychologiem, logopedą i innymi specjalistami w zależności od stanu chorego.