Wprowadzenie:
W codziennej praktyce lekarza stomatologa najczęściej wykorzystywanym ułożeniem żuchwy w stosunku do szczęki jest maksymalne zaguzkowanie. Istnieje wiele metod kontroli okluzji podczas leczenia stomatologicznego. Do najczęściej stosowanych metod należy kontrola okluzji przy pomocy kalki okluzyjnej. Wydaje się, że jest to metoda subiektywna, obarczona dużym błędem. Drugim sposobem, coraz częściej wykorzystywanym w gabinetach stomatologicznych jest urządzenie T-scan (Tekscan Inc, Boston, MA, USA) służące do komputerowej analizy okluzji.

Cel pracy:
Celem pracy było porównanie kontroli okluzji przy pomocy aparatu T-scan (Tekscan Inc, Boston, MA) z tradycyjną metodą z użyciem kalki okluzyjnej na podstawie przeglądu piśmiennictwa.

Materiał i metody:
W odpowiedzi na zadany cel pracy dokonano przeglądu systematycznego baz medycznych PubMed oraz Scopus z okresu 2015-2020. Uzyskano 30 artykułów, a po ostatecznej selekcji pozostały 2 artykuły.

Wyniki:
Na podstawie badań opisanych w wyselekcjonowanych artykułach, można stwierdzić, iż urządzenie T-scan jest cennym narzędziem, które pozwala na dokładną analizę rozłożenia sił okluzyjnych oraz czasu okluzji i dyskluzji kontaktów zębowych.

Wnioski:
Urządzenie T-scan wraz z tradycyjną metodą badania okluzji, taką jak kalka artykulacyjna powinnno być wykorzystywane w codziennej praktyce klinicznej, szczególnie przy protetycznej odbudowie rozległych braków zębowych oraz po leczeniu ortodontycznym. Pozwala ono przede wszystkim na ocenę poszczególnych kontaktów w całym procesie okluzji, od pierwszych kontaktów, przez maksymalne zaguzkowanie, aż po ostatni kontakt. Pomaga również w uniknięciu błędów w subiektywnej ocenie lekarza oraz pomaga kontrolować zmiany w kontaktach okluzyjnych zachodzące na przestrzeni czasu. Żadnej z tych informacji nie uzyska się stosując tradycyjne metody oceny okluzji.