PRACA ORYGINALNA
Połknięcia i aspiracje ciał obcych w praktyce stomatologicznej
Więcej
Ukryj
1
Department of Prosthodontics, Medical University of Warsaw
2
Endoscopy Diagnostic Lab, Regional Hospital in Minsk Mazowiecki
3
Students’ Research Group at the Department of Prosthodontics, Medical University of Warsaw
Data publikacji: 12-08-2019
Prosthodontics 2019;69(3):257-269
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Charakterystyka pracy lekarza dentysty wymaga stosowania różnego rodzaju materiałów i narzędzi w jamie ustnej pacjenta. Z uwagi na brak całkowitej, mechanicznej bariery chroniącej dalsze odcinki układów oddechowego i pokarmowego, mogącymi zdarzyć się powikłaniami zabiegów stomatologicznych są aspiracje i połknięcia. Celowym jest ustalenie właściwego toku postępowania, diagnostyki i leczenia w takich sytuacjach zarówno na fotelu stomatologicznym, jak i w oddziałach specjalistycznych. Na podstawie opisywanych w piśmiennictwie przypadków można stwierdzić, że szczególnie predysponowane do przedostania się do drogi pokarmowej lub oddechowej są wiertła, narzędzia endodontyczne, uzupełnienia protetyczne, zwłaszcza na etapie kontroli w jamie ustnej przed zacementowaniem. Większość połkniętych przedmiotów transportowana jest przez przewód pokarmowy bez żadnych alarmujących dolegliwości. Jednak ostre, spiczaste i wydłużone przedmioty mogą spowodować perforację i uszkodzenia narządów wewnętrznych. Należy bacznie obserwować zachowanie pacjenta, jego parametry życiowe i inne objawy kliniczne, które mogą pomóc w różnicowaniu między przypadkowym połknięciem a aspiracją. W obu sytuacjach niezbędna może okazać się interwencja medyczna. Po przeprowadzonym postępowaniu diagnostycznym, w 15-20% przypadków połknięcia ciała obcego niezbędna jest interwencja w postaci usunięcia endoskopowego lub chirurgicznego. Postępowanie z pacjentem, u którego rozpoznano aspirację ciała obcego obejmuje bronchoskopię aparatem sztywnym. Podstawą w zapobieganiu występowania opisywanych powikłań jest mechaniczne zabezpieczenie dróg oddechowych i pokarmowych. Najbardziej rozpowszechnioną metodą w stomatologii jest użycie koferdamu. W wielu sytuacjach zastosowanie opisanych barier nie zawsze jest możliwe. Wówczas operator powinien zachować szczególną ostrożność z każdym potencjalnie ruchomym elementem znajdującym się w jamie ustnej. W przypadku niepowodzenia należy monitorować stan pacjenta i sięgać po metody wykraczające poza kompetencje lekarza dentysty, obejmujące leczenie chirurgiczne.