Wytrzymałość mechaniczna ceramik szklanych na bazie leucytu oraz dwukrzemianu litu, niewystarczająca do uzupełniania rozległych braków zębowych, ich duża kruchość i podatność na pękanie pod wpływem dużych sił zgryzowych wyzwalanych w rejonie zębów trzonowych, a tym samym ograniczone zastosowanie kliniczne sprawiły, iż szerokie zastosowanie w stomatologii zyskał dwutlenek cyrkonu. Uzupełnienia stałe na podbudowie z dwutlenku cyrkonu stanowią obecnie alternatywę dla konstrukcji metalowo-ceramicznych zarówno w odtwarzaniu braków jakościowych i ilościowych pojedynczych zębów, jak również w projektowaniu rozległych, wieloczłonowych rekonstrukcji opartych na zębach własnych bądź wszczepach śródkostnych. Wysokie parametry wytrzymałości mechanicznej konstrukcji protetycznych z dwutlenku cyrkonu osiągnięto poprzez całkowite wyeliminowanie komponenty szklanej ze struktury materiału. Do grupy ceramik tlenkowych zaliczana jest również ceramika na bazie tlenku glinu (III), obecnie rzadko stosowana. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie oraz charakterystyka poszczególnych rodzajów ceramik tlenkowych z uwzględnieniem wskazań, możliwości i ograniczeń ich zastosowania klinicznego, technologii przetwarzania a także zalet i wad danych rodzajów ceramik konstrukcyjnych w wykonawstwie stałych uzupełnień całoceramicznych.