Wprowadzenie:
Zastosowanie wkładów koronowo-korzeniowych ma na celu rekonstrukcję zrębu zęba. Wkłady lane odzwierciedlają konfigurację opracowanego kanału korzeniowego. Istnieją aspekty, które determinują wytrzymałość zęba odbudowanego za pomocą wkładu.

Cel pracy:
Celem pracy była optymalizacja długości części korzeniowej wkładów koronowo-korzeniowych na podstawie badań wytrzymałościowych in vitro.

Materiał i metody:
Materiał badań stanowiły siekacze szczęki usunięte ze wskazań periodontologicznych i ortodontycznych, które zostały wzmocnione pojedynczymi wkładami wykonanymi ze stopu Co-Cr i odbudowane koronami protetycznymi również ze stopu CoCr. Pierwsza metoda badań eksperymentalnych polegała na przeprowadzeniu prób ściskania na maszynie wytrzymałościowej Instron 8520. Druga metoda badań obejmowała modelowanie numeryczne (na podstawie mikrotomografii komputerowej) oraz analizę wytrzymałościową wykonaną metodą elementów skończonych.

Wyniki:
Wyniki badań potwierdziły, że największe wartości sił niszczących osiągnięto dla zębów odbudowanych najdłuższymi wkładami. W symulacji wyznaczono mapy rozkładu naprężeń zredukowanych pod wpływem sił okluzji.

Wnioski:
Metoda elementów skończonych umożliwia porównanie i optymalizację długości wkładów koronowo-korzeniowych (optymalna długość części korzeniowej wkładu to około 2/3 długości korzenia zęba). Przyzębie amortyzuje przemieszczenia powodowane przez siły żucia, a naprężenia stymulują kompresyjnie wyrostek zębodołowy w zakresie fizjologicznym.