Wprowadzenie:
Dane z piśmiennictwa oraz obserwacje własne wskazują, iż u pacjentów bezzębnych, coraz częściej obserwuje się występowanie objawów dysfunkcji narządu żucia. Leczenie tych pacjentów powinno uwzględniać postępowania etapowe.

Cel pracy:
Celem pracy było przeprowadzenie obiektywnej oceny porównawczej dwóch metod postępowania klinicznego i wykonawstwa laboratoryjnego protez całkowitych w kontekście ich wpływu na remisję objawów zaburzeń skroniowo-żuchwowych.

Materiał i metody:
Materiał badań stanowiła grupa 60 pacjentów bezzębnych, w wieku od 58 do 68 lat, obojga płci. Powodem zgłoszenia się do leczenia było występowanie dolegliwości bólowych mięśni żucia lub/i stawów skroniowo-żuchwowych. Pacjentów podzielono na dwie grupy: Grupę I badaną (30 osób) i Grupę II kontrolną (30 osób). W momencie zgłoszenia się do leczenia i po 3 miesiącach użytkowania nowych protez u wszystkich pacjentów przeprowadzono badanie podmiotowe i przedmiotowe, czynnościowe badanie narządu żucia oraz ocenę dolegliwości bólowych stawów skroniowo-żuchwowych i mięśni żucia. W obu grupach zastosowano procedurę postępowania dwuetapowego. Nowe protezy były wykonane według dwóch różnych metod postępowania kliniczno-laboratoryjnego: metody biofunkcjonalnej (BPS) (Grupa I ) oraz metody konwencjonalnej, w której wykorzystano kalotową metodę ustawiania zębów w modyfikacji krakowskiej ( Grupa II ). Uzyskane wyniki badań zostały poddane analizie statystycznej.

Wyniki:
Po 3-miesięcznym użytkowaniu nowych protez większy spadek zgłaszanych objawów zaburzeń skroniowo-żuchwowych zaobserwowano w I grupie pacjentów. W obu grupach doszło do znacznego spadku dolegliwości bólowych po pierwszym etapie leczenia.

Wnioski:
1. Zmniejszenie natężenia dolegliwości bólowych po pierwszym etapie leczenia, przemawia za koniecznością etapowej rehabilitacji protetycznej. 2. W terapii pacjentów bezzębnych z zaburzeniami skroniowo- żuchwowymi powinny być stosowane protezy wg systemu BPS.