Wstęp:
Rehabilitacja protetyczna pacjentów po operacjach nowotworów w obrębie części twarzowej czaszki wymaga wielu odstępstw od standardowego postępowania. Leczenie chirurgiczne prowadzi do powstania deformacji i ubytków tkanek miękkich i twardych, również stosowane leczenie uzupełniające przyczynia się do różnych komplikacji.

Cel pracy:
Celem pracy była ocena stopnia przetrwania wszczepów zębowych u pacjentów obarczonych czynnikami ryzyka. Analizie poddano wszczepy wprowadzone w kość przeszczepioną oraz własną żuchwy u pacjentów po operacjach nowotworów.

Materiał i metody:
Badaniami objęto grupę 38 pacjentów w wieku 31-87 lat leczonych z zastosowaniem metod implantoprotetycznych po zabiegach resekcji i rekonstrukcji żuchwy. W badaniach kontrolnych oceniano stabilność wszczepów, stan tkanek okołowszczepowych, stan błony śluzowej jamy ustnej oraz higienę. Ocenę wyników rehabilitacji implantoprotetycznej obejmujących stopień przetrwania wszczepów przeprowadzono po upływie jednego roku, po 2 i 3 latach od wprowadzenia wszczepów.

Wyniki:
W okresie 3-letnich obserwacji wszczepów wprowadzonych w obszar kości własnej lub przeszczepionej w żuchwie, sumaryczny stopień przetrwania implantów zarówno w przypadku kości własnej i przeszczepionej po 1 roku i 2 latach wynosił 100%, a po 3 latach odpowiednio 94.83% i 90.48%.

Wnioski:
1. Wprowadzenie implantów w obszar kości własnej lub przeszczepionej w żuchwie, nie przesądza o wynikach leczenia. 2. U pacjentów onkologicznych po resekcji i rekonstrukcji kości żuchwy można rozważać rehabilitację protetyczną z zastosowaniem wszczepów śródkostnych.