Wprowadzenie:
W praktyce stomatologicznej rozpoznanie bruksizmu opiera się głównie na badaniu klinicznym. Powoduje to fałszywie dodatnie lub fałszywie ujemne rozpoznania w porównaniu ze stwierdzeniem występowania bruksizmu metodami instrumentalnymi.

Cel pracy:
Ocena efektywności badania klinicznego w rozpoznaniu bruksizmu.

Materiał i metody:
Materiał do badania stanowiło 13 pacjentów poddanych badaniu polisomnograficznemu (PSG). Na podstawie badań klinicznych i instrumentalnych (PSG) stawiano rozpoznanie bruksizmu, zależnie od stosowanej metody diagnostycznej. Na podstawie badania PSG określono bruksizm definitywny. Wyniki badań instrumentalnych porównano z wynikami badań klinicznych.

Wyniki:
Bruksizm definitywny stwierdzono w 70% wszystkich badanych (N=13). Czułość i swoistość kryteriów diagnostycznych bruksizmu uwzględnianych w badaniu klinicznym dla bruksizmu określono odpowiednio na poziomie 33,3% i 100% dla informacji o zgrzytaniu i sztywności szczęk po przebudzeniu oraz 44,4%, 100% dla bólu mięśni podczas badania palpacyjnego. Starcie zębów oraz występowanie linii białej charakteryzowały się czułością na poziomie 100% oraz swoistościa na poziomie odpowiednio 25% i 50%.

Wnioski:
W przedstawionym badaniu pojedyncze objawy okazały się testami o znacznie wyższej czułości i swoistości w stosunku do testów w postaci zespołu objawów wskazujących bruksizm możliwy lub prawdopodobny. Starcie zębów lub linia biała na policzku są objawami potwierdzajacymi występowanie bruksizmu. Negatywny wynik ankiety dotyczącej zgrzytania, sztywności szczęk oraz brak bólu mięśni w badaniu palpacyjnym wskazują na brak bruksizmu.