Korony są najczęściej wykonywane spośród stałych uzupełnień protetycznych. Wybór materiałów i rodzaj zastosowanej technologii ich wytworzenia uzależniony jest od wielu czynników: rodzaju okluzji, obecności parafunkcji, lokalizacji w łuku zębowym oraz wymagań estetycznych pacjenta. Jednak niezależnie od zastosowanego rodzaju korony protetycznej uzupełnienie to może ulec uszkodzeniu w czasie użytkowania w jamie ustnej. Najczęściej defekty dotyczą porcelany licującej w różnym zakresie: od niewielkich odpryśnięć fragmentów ceramiki (1 stopień) do całkowitego uszkodzenia olicowania z odsłonięciem podbudowy (3 stopień). Rzadziej zdarza się uszkodzenie podbudowy lub odcementowanie korony. Do wewnątrzustnej naprawy koron protetycznych mają zastosowanie metody bezpośrednie i pośrednie. Sposób naprawy i rodzaj wykonanych zabiegów uzależniony jest od materiału, z którego wykonana jest korona oraz zakresu uszkodzenia. Obecnie lekarz ma do dyspozycji szeroki zakres materiałów, za pomocą których jest w stanie przywrócić sprawność czynnościową i zadowalającą estetykę. W wielu przypadkach klinicznych warto rozważyć możliwość wewnątrzustnej naprawy korony, jako alternatywnego postępowania do jej wymiany na nowe uzupełnienie protetyczne. Przeprowadzono analizę artykułów wyszukanych z pięciu medycznych baz danych (PubMed, Medline, Cochrane Library, Web of Science oraz Scopus) opublikowanych w latach 2000-2024, których tematyka dotyczyła przyczyn i rodzaju uszkodzeń koron protetycznych, sposobu ich naprawy, wskaźnika przeżycia. Z dostępnej literatury wybrano 51 publikacji, spośród których dalszej analizie poddano 39 artykułów.