Analiza ruchów żuchwy jest niezbędną i integralną częścią procesów diagnostycznych i leczniczych w dziedzinie protetyki, ortodoncji, chirurgii szczękowo-twarzowej czy ortognatycznej i pozostaje przedmiotem badań od wielu lat. Aby układ stomatognatyczny funkcjonował w sposób fizjologiczny, podczas żucia, połykania i mówienia, stabilność i prawidłowa dynamika ruchu są cechami kluczowymi, a nawet niezbędnymi. Skomplikowana anatomia i biomechanika stawu skroniowo-żuchwowego (TMJ) wymagają pełnej koherencji, aby były zdrowe i funkcjonalne. Poważne implikacje mogą wynikać z jakiegokolwiek problemu natury anatomicznej lub nieprawidłowego działania, które mają wpływ nawet na jeden z elementów systemu, ostatecznie mogąc być początkiem zaburzeń skroniowo-żuchwowych. Do biomechanicznego opisu kinematyki żuchwy wykorzystuje się sześć stopni swobody (6 DOF) – trzy translacyjne i trzy obrotowe, które odpowiadają wszystkim osiom ruchu obiektu sztywnego w przestrzeni trójwymiarowej. Czysta rotacja lub translacja w funkcji TMJ jest rzadkim zjawiskiem. Od wielu lat w obszarze tradycyjnej protetyki stomatologicznej pojawia się oprzyrządowanie w postaci mechanicznych artykulatorów oraz łuków twarzowych. Jednak ze względu na konstrukcję artykulatora i niekiedy brak możliwości modelowania ruchu specyficznego dla pacjenta, nadal wymieniane są ograniczenia wynikające z jego wykorzystywania. W dobie stomatologii cyfrowej, innowacyjnym i skutecznym narzędziem do planowania leczenia i diagnostyki w pracy ortodontycznej i protetycznej, a także w badaniach gnatologicznych są systemy śledzenia ruchów żuchwy (JMT). Celem niniejszego przeglądu piśmiennictwa było opisanie protokołów cyfrowych oraz zcharakteryzowanie metod i instrumentów, które umożliwiają zindywidualizowanie cyfrowego postępowania w zakresie rejestracji złożonych ruchów żuchwy.