Erozja zębów jest powszechnym problemem w dzisiejszej praktyce stomatologicznej. Związana jest z działaniem na powierzchnie zębów kwasów pochodzenia zewnętrznego, wewnętrzego lub chelatacją bez obecności płytki nazębnej. Erozja prowadzi do nieodwracalnej utraty twardych tkanek zębów – szkliwa i zębiny, dlatego szczególnie ważna jest jej wczesna diagnostyka pozwalająca zapobiegać progresji zmian. Diagnostyka początkowych stadiów erozji jest trudna, gdyż dopiero z upływem czasu dochodzi do wyraźnych zmian w charakterystyce i w morfologii szkliwa. Narzędziami, które mogą pomóc stomatologom w diagnostyce i monitorowaniu procesu leczenia erozji, a także określaniu progresji zmian, są wskaźniki erozji. W piśmiennictwie występuje wiele wskaźników erozji, co skutkuje problemami w porównywaniu wyników badań klinicznych i epidemiologicznych. Idealny wskaźnik powinien służyć nie tylko do stwierdzenia obecności, ale także do oceny nasilenia i progresji zmian erozyjnych. Powinien także być łatwy w interpretacji i powtarzalny w użyciu. Stworzenie takiego wskaźnika jest dużym wyzwaniem, dlatego na świecie trwają ciągłe prace mające na celu ujednolicenie nazewnictwa i strategii postępowania. Celem pracy jest przedstawienie wskaźników stosowanych w diagnostyce erozji twardych tkanek zębów.