Międzynarodowy konsensus z 2018 roku określa bruksizm jako powtarzającą się aktywność mięśni szczęk, charakteryzującą się zaciskaniem zębów, zgrzytaniem i/lub usztywnianiem lub wysuwaniem żuchwy. Częstość występowania bruksizmu u dzieci waha się między 3,5 - 47,6%. Podobnie jak w populacji dorosłych, także w wieku rozwojowym wyróżnia się dwa rodzaje bruksizmu: bruksizm senny i bruksizm na jawie. Podział ze względu na etiologię dzieli bruksizm na pierwotny i wtórny. Przyczyny bruksizmu u dzieci nadal pozostają niejasne. Wśród czynników predysponujących do wystąpienia tego zjawiska wymienia się przyczyny psychologiczne, środowiskowe, genetyczne oraz ogólnoustrojowe, a największy wpływ na pojawienie się bruksizmu mają: stres, zaburzenia lękowe oraz zaburzenia snu. Diagnostyka bruksizmu opiera się na wywiadzie, badaniu klinicznym oraz badaniach instrumentalnych aktywności mięśni żucia tj. elektromiografii, która jest jedną ze składowych badania polisomnograficznego. Postępowanie terapeutyczne powinno koncentrować się na poszukiwaniu przyczyn zwiększonej aktywności mięśni żucia i ich leczeniu. Konieczna jest współpraca lekarzy dentystów z lekarzami innych specjalności oraz psychologami. Zjawisko bruksizmu u dzieci wymaga dalszych badań odnośnie etiologii, metod diagnostycznych i leczenia.